istànte 1 , nm: istanti, stanti Definitzione genia de frucàrgiu chi si fichit prantau ananti de su barracu po apicare sa bértula e àteros trastos; fintzes istantarile de is gennas; parastàgiu a pònnere libbros o, fatu unu pagu diferente, po chistire istrégiu de coghina; parte de s'arau chi si fichit in sa dentale; dhue at logos chi dhu narant po terrenu, giassu, leada Sinònimos e contràrios anta, antigoni, istatu / istantalire / fascellau, parastàgiu / istantalíciu, isteva / leada, logu 3. intrat in preju e bendhet s'istante, una chentinària de ètaros 4. si dat a ischire chi in territóriu de Tzaramonte bendhiant un'istante chi si naraiat Baldedu Ètimu ltn. stante(m).

«« Torra a chircare